Le Chien Qui Rit: op vakantie met honden in Frankrijk, vakantiehuis

Ik ben Tracy en woon sinds juni 2016 in Les Blancs

In 2013 stierf mijn lieve spaanse hond Meixie, die ik in 1997 in Cadaques aan een paal gebonden in de zinderende hitte vond. Zij heeft 16 jaar met mij geleefd en stierf in mijne armen, net geen 17 jaar geworden.

Belle, mijn teckel, bleef alleen achter en al snel besloot ik in ere van Meixie om een oudere hond te adopteren, een warme mand te bieden aan een hond die nergens gewild is en de oude dag moest slijten in een ellendige omgeving. Het werd Renske, een 12 jarige Duitse Staande, een schat van een hond!

Belle (RIP 13-06-2017) en Renske (RIP 24-08-2014) werden goede vriendinnen.

Enkele weken later, kwam Donna (RIP 17-120-2023)op mijn pad, een Podenco uit Zuid Spanje die op jonge leeftijd werd afgedankt door haar Jager en al 5 jaar in het asiel zat. Ik kende het ras niet maar wilde haar wel opvangen voor AINF. Donna, toen nog Madonna, kwam bij mij in de opvang in oktober 2013. Ik leerde haar kennen en was al heel snel onder de indruk van haar karakter en uiterlijk. Al snel wist ik dat ik haar wilde houden, er was nog ruimte genoeg en och nog een hond erbij kon nog prima....en dat was dat, ik adopteerde haar en Madonna werd Donna. Dat was nummer 3.

Toen, in augustus 2014, ook Renske op 14 jarige leeftijd plotseling uit mijn leven werd gerukt (24-08-2014) kwam Nosey (toen nog Bonn) voorbij, een Galgo van 4 jaar oud, die ook afgedankt werd door zijn Galguero. De littekens op zijn lijf vertellen zijn verhaal.

Via Galgo Project heb ik hem geadopteerd, september 2014. Ook Galgo's waren mij toen nog niet bekend, net als Podenco's hun verhaal, hun leven en hun ellende kende ik nog niet, maar dat duurde niet lang. Vanaf toen had ik de wens om meer te kunnen doen voor deze prachtige lieve trouwe dieren. In eerste instantie doneerde ik, sponserde ik honden op afstand en las ik veel van de ellende die zij moeten verduren in Spanje.

Ook maakte ik plaats voor Reus (RIP 27-06-2017), een oude teckel die in Reus nabij Barcelona in een asiel zat weg te kwijnen. Ik had mezelf beloofd altijd 1 oude hond een mooie laatste paar maanden/jaren te bieden, zodoende kwam deze kleine man op 4 oktober 2015 bij me wonen via Robustiano . Dat was nr 4.

Op 5 december 2015 kwam BooBoo bij mij wonen, een jonge straathond uit Roemenië die in de public shelter van Botosanie terecht was gekomen. Ja, ook daar gebeuren onvoorstelbare dingen met de honden van de straat. Ik moest toch zeker 1 van hen redden!? BooBoo was vreselijk bang en wantrouwde alles en iedereen. Zou dat ooit goedkomen? Jawel, met geduld, begrip, liefde en een zachte benadering...en twee grote stabiele honden als voorbeeld, is BooBoo bijna helemaal geheeld. Bijna, hij blijft een wat angstig hondje, maar dat gaat echt wel goedkomen. Dat is nr 5.

Nu wist ik het zeker. Ik wil meer ruimte en meer terrein om nog meer honden uit Spanje en Roemenië te kunnen helpen door opvang te bieden en de roedel te kunnen uitbreiden. Op zoek in Zeeuws Vlaanderen leverde niets op, te duur, vergunning dit en gemeente dat....het werd niets. En opeens kwam Les Blancs op mijn pad.

Ik heb direct contact opgenomen met de verkoper en ben 2 keer gaan kijken en praten en in 1 keer hartstikke verliefd geworden. Alsof het huis en de gîtes die verhuurd worden aan vooral mensen met honden voor mij gemaakt is. De ruimte, een eigen stukje bos, velden, boomgaard, rust en ruimte. Ja, het voelt goed, het werd een dikke JA!

Ik ben nu hier met de honden, ik zet het geheel voort en zal er hard aan werken om het nog fijner en mooier te maken voor onze gasten met hun viervoeters, en vele honden en dieren zullen hier een veilige thuishaven of tussenstop naar een warme mand vinden!

Tracy

UPDATE Les Blancs vanaf mei 2016

In november 2016 ben ik bij Galgos del Sur in Cordoba een week geweest met 2 redenen.

Ik heb 2 honden via Greyhound Rescue Holland geadopteerd. Pakita en Pistacho.

Pistacho was een hele angstige Podenco jongen van 1.5 jaar oud. Hij was "niet adopteerbaar" wegens zijn grote angst voor mensen en eigenlijk van alles om hem heen. Hij zou zijn leven moeten slijten in 1 van de kennels van Galgos del Sur. De voorzitter van GRH heeft hem toch via Facebook gedeeld en ik zag hem op mijn tijdlijn langskomen. Één van de vele te adopteren honden die langskomen, maar Pistacho trof mij en ik bleef maar aan hem denken. Na overleg en overwegen besloten ik dat ik hem een huis konden bieden, hij hoeft niets en mag zijn wie en wat hij is. Dus Pistacho mocht ik komen halen in Spanje. Ik wilde ook nog een Galgo erbij, voor onze jongen Nosey, om lekker mee te kunnen rennen en zoals Galgos doen...samen zijn en elkaar herkennen. Als ik dan toch zou komen naar Spanje dan wilde ik ook een Galgo meenemen. Dat werd onze Galgo dame Pakita, een witte met beige schoonheid van 8 jaar. (RIP 01-05-22))

Net 2 weken voordat ik zou vertrekken naar Spanje werd ik op Issi, een galgo jongen van 6 geattendeerd, hij was geadopteerd maar helaas mocht dat niet van lange duur zijn, die arme jongen werd in een halve dag weer teruggebracht naar Galgo Project. Hij was weer bij af. Deze stichting is mij best bekend, Nosey hebben we ook via hen uit hetzelfde asiel in Spanje geadopteerd. Weer in overleg en afwegen wat ik aankon, besloot ik dat een meute van 8 een goede balans zou zijn en voor mij goed te doen. Ik was in Nederland en Issi niet ver weg van ons dorp, dus binnen enkele dagen was het rond. Issi zou ook zijn warme mand in Le Chien Qui Rit hebben.

4 februari 2018

In de nacht van 3 op 4 februari heb ik AMERICA opgehaald langs de route tussen Huellas Puertollano en Ospel.

Rica woonde al 6 jaar in het asiel van Huellas Puertollano en is een Podencomix dame van geschat 8 jaar oud. Een bijzonder dame, vrolijk, actief, ietwat moeite met delen, gek op mensen....en bijzonder alert op de keukendeur ;o)

Rica zoals we haar noemen is onze 8ste hond, de roedel is weer compleet. 4 heren en 4 dames. Een mooie balans vinden wij.

Welkom lieve meid, geniet ervan!

19-05-2019:

ALMENDRA de Podenco Campanero.

In Maart werd ik getroffen door de foto van Almendra die voorbijkwam op mijn FB tijdlijn via Little Project, een onderdeel van Galgoproject. Almendra was gevonden in erbarmelijke staat, ondervoed, haar puppies van haar afgepikt en gedumpt zonder eten of drinken. Het Spaanse dierenasiel Huellas Puertollano heeft haar onder hun hoede genomen. Zij had het geluk gevonden te zijn door haar rescuers, maar dat was nog niet het einde van haar trieste verhaal. Zodra ik haar foto zag wist ik dat zij voorbestemd was om met ons hier te komen wonen. Ik nam direct contact op met de betreffende mensen en het was voor hen snel besloten haar bij ons te laten komen, we hebben tenslotte al 2 honden van hen geadopteerd. Zij werd transport klaar gemaakt, ontving haar inentingen en zou gesteriliseerd worden zodat zij in April op transport zou kunnen. Maar....in het asiel was een hond over het hek gegooid, een hond besmet met schurft, waardoor de zwakkere honden daar ook besmet raakten. Almendra was 1 van de zwakkeren. Dus daar moest zij eerst voor behandeld worden voordat zij gesteriliseerd kon worden en met transport zou kunnen. Dat duurde minstens 3 weken. Gelukkig door de goede zorgen die zij daar ontving is zij in die weken weer opgeknapt. Ik kreeg het nieuws dat zij 19 mei ontvangen zou kunnen worden, op een afgesproken plek in Frankrijk waar ik het transport zou ontmoeten. Dat is prima verlopen. Zaterdagmorgen 20 mei arriveerde zij hier bij Le Chien Qui Rit.

Wat een lief, zachtaardig en mooie hond. Maar wat een triestheid straalde zij uit. Haar melkklieren nog gezwollen, mager, haar ogen spraken boekdelen. Zij had nauwelijks spieren ontwikkeld in haar benen en haar tepels vertelden dat zij als fokteef heeft gediend.

Ze kroop ineen wanneer ze geaaid werd, reageerde niet op stemmen en de andere honden leek ze niet te zien, ze besnuffelde haar omgeving alsof ze nooit eerder gesnuffeld had en of ze ergens naar op zoek was. Dit hield ze wel 2 weken vol. Onrustig op zoek, verkennend. Eten was, en is, haar favoriete bezigheid. Zodra het eten word gemaakt komt zij tot leven, springt onhandig rond en maakt zij de meeste bijzondere geluiden om haar enthousiasme te benadrukken. Elke dag ging het stapvoets vooruit met haar vertrouwen in mij.

Op 6 juni gebeurde iets vreselijks. Om 5.30 in de ochtend werd ik wakker door harde rommelende geluiden in de huiskamer. Ik ben als een haas gaan rennen, daar lag Almendra. Zij lag te stuiteren op haar slaapplek onder de tafel. Ik trok haar eronderuit, zij had duidelijk een zware epileptische aanval. Deze duurde lang, te lang. Ik kon alleen maar zorgen dat zij zichzelf geen pijn kon doen, haar impulsen toedienen dmv luid haar naam te roepen en haar "pijn" inpulsen te geven in de hoop de aanval te doorbreken. Na 20 minuten werd zij stil, zij is erna uren onder zijl geweest, slapend op de veilige plek. Ik ben naast haar terug in slaap gevallen. Zij werd rond 11.30 weer wakker. Ik had inmiddels een afspraak gemaakt bij de dierenarts en we konden daar in de middag terecht. Een half uur nadat zij wakker was begon weer een aanval, veel minder heftig en veel korter. Een uur later weer. En weer een uur later weer. Bij de dierenarts kreeg ze haar tweede zware aanval. Hij diende haar de maximale dosis valium toe, maar ze kalmeerde nauwelijks.....het leek een eeuwigheid te duren voordat ze kalmeerde. Het heeft dagen geduurd voordat zij weer zichzelf was.

Inmiddels heeft zij medicatie, is ze gezien door een neuroloog en heeft zij geen aanvallen meer gehad. Het kan een 1-malig iets zijn geweest, in het asiel heeft zij in de 1.5 maand geen aanval gehad, wat daarvoor is geweest weet niemand. Zij heeft de laatste maanden veel te verduren gehad, veel medicatie gekregen, vele nieuwe indrukken opgedaan, transport, nieuwe omgeving....veel stress, veel verdriet...hormoonveranderingen. Dit kan een oorzaak zijn. Laten we het hopen. Voor nu gaat het goed met haar, elke dag beter. Ze vertrouwt me, ze heeft wat te zeggen binnen de meute, ze ontwikkelt spieren, ze herkent nu dat zij geroepen wordt.....en ze geniet volop van de knuffels en het eten.